Żaba, 1968

HOFFMANN Adam
Urodził się 4 maja 1918 r. w Krakowie, zmarł w Krakowie 3 marca 2001 r.
Studia rozpoczął w 1938 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim i w prywatnej szkole rysunku i malarstwa Alfreda Terleckiego. Kontynuował naukę Podczas okupacji w Kunstgewerbeschule, a w latach 1945-48 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (w pracowniach malarstwa Władysława Jarockiego i Eugeniusza Eibischa oraz grafiki Konrada Srzednickiego). Pedagog w liceach plastycznych w Katowicach i Krakowie, a później w ASP w Krakowie, w katowickiej filii, i w Krakowie na Wydziale Grafiki. Rysownik, malarz, zajmował się też plakatem.
Adam Hoffmann był rówieśnikiem artystów z Grupy Krakowskiej, przyjaźnił się z Jerzym Nowosielskim i Jerzym Skarżyńskim, ale jako twórca pozostawał w opozycji do nurtu awangardy malarskiej. Stworzył własny, indywidualny świat. Głównym tematem sztuki Adama Hoffmanna jest relacja między kobietą i mężczyzną, którą przedstawiał groteskowo, karykaturalnie i sarkastycznie. Przywoływał motywy biblijne (Salome), mitologiczne (Porwanie Europy) i szekspirowskie, ale właściwie stworzył własną ikonografię. Patrzący na rysunki artysty w pierwszej chwili widzą świat, który wydaje im się po prostu brzydki, ale później dla wielu będzie fascynujący, odkryją mądrość autora, i że świat widziany jego oczami jest niezwykle śmieszny.
Uczestniczył w wystawie młodej plastyki w „Arsenale” w Warszawie w 1955 r. Wśród wystaw indywidualnych wymienić można wystawy w Warszawie rysunku i malarstwa w Kordegardzie 1966 i rysunku w Zachęcie 1972, a także rysunku w Krakowie w Pałacu Sztuki 1973. W 2003 r. Muzeum Narodowe w Krakowie zorganizowało wielką wystawę retrospektywną dzieł artysty „Adam Hoffmann. Rysownik”. Na wystawie tej pokazano 35 prac z radomskiej kolekcji, teraz na wystawie w Radomiu Muzeum prezentuje całą swoją kolekcję, 14 obrazów i 44 rysunki.