Teodor Werner pochodził ze znakomitej rodziny warszawskich złotników; był wnukiem Johanna Georga Bandau oraz bratankiem żony Karola Malcza, po którym przejął znakomicie prosperującą firmę w 1864. W 1865 żona Wernera, Albertyna Wilhelmina z Norblinów przejęła wraz z bratem Ludwikiem fabrykę ojca, Wincentego Norblina. W związku z tym Werner założył spółkę z Norblinem. W 1882 firma znów powiększyła się, gdy Norblin i Werner wykupili fabrykę braci Buch, przyjmując nazwę "Norblin i Ska, Br. Buch". W 1893 utworzono wytwórnię Towarzystwo Akcyjne Fabryk Metalowych Norblin, Br. Buch, Wener. W 1939 fabryki zostały poważnie zniszczona, po wojnie odbudowano je dla Walcowni Wyrobów niezależnych "Warszawa", która nie wznowiła produkcji sreber i platerów. Po nawiązaniu przez Wernera spółki z Norblinem, wytwórnia sreber pozostała samodzielnym działem, występującą zawsze pod firmą "Werner i Ska". Również po wykupieniu Br. Buch część platerów wprowadzono na rynek pod marką Br. Buch.
W 1890 roku pracowało u Wernera 35 osób. Aż do końca istnienia wytwórnia należała do czołowych firm złotniczych, m.in. dzięki posiadaniu wspaniałego zaplecza technicznego oraz możliwościom artystycznym. W modelarni pracowali w latach 80. J. Kryński, A. Kurzawa, W. Wojtasiewicz.