MARIA FUKS - urodziła się w 1956 r. w Osieku w rodzinie malarzy i rzeźbiarzy. Studiowała na wydziale Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni rzeźby prof. Tadeusza Łodziany oraz malarstwo i rysunek w pracowni prof. Pawlikowskiej - Winnickiej. W roku 1983 otrzymała dyplom Akademii.

Od 1984 mieszka i tworzy w Norymberdze. Jest członkiem międzynarodowych ugrupowań artystycznych jak:
- "Emocjonalism" grupa założona w 1994 roku przez Prof. Lubomira Tomaszewskiego (University of Bridgeport , U.S.A.).
- Federation Internationale Culturelle Feminine z siedzibą w Paryżu,
- ugrupowanie "Kunstgilde" artystów niemieckich w Parsbergu (Bawaria).

Uprawia malarstwo, rysunek, rzeźbę ceramiczną oraz w kamieniu. Maluje portrety rodzinne i przyjaciół z przekonaniem że przedłuża ich istnienie. Jej malarstwo jest wprawdzie realistycznem, ale niedopowiedziane do końca więcej jest w nim uczuć niż pozy i gestów, ponieważ w sztuce interesuje ją człowiek. Inspiracją Marii Fuks jest bezpośrednia obserwacja człowieka i natury. Człowiek jest głównym tematem jej twórczości, ponieważ uważa że ze wszystkich zjawisk ulotnych ciało człowieka jest najprawdziwszym źródłem wszelkiej radośći, cierpienia i prawdy "Chciałabym, aby sztuka mówiła o prawdach zwyczajnych a sprawy zwyczajne to miłość, samotność, ból, cierpienie, radość brania i dawania". "Sztuka jest wewnętrznym monologiem. Ja próbuje świat rozumieć, szukam prawidłowego klucza do wypowiedzi i mam nadzieje że go znajdę".

Maria Fuks maluje cyklami "Ich dwoje" to cykl prac przedstawiający egzystencje dwojga ludzi, nierozłącznie związanych z sobą miłością, cierpieniem i wewnętrznym rozdarciem. Cykl " Nowojorskie inspiracje" to prace powstałe podczas wielokrotnych podróży do USA. Źródłem tych inspiracji było zafascynowanie artystki miastem, jego architekturą, monumentalnością, formą, perspektywą oraz ludźmi, tłumem ludzkich mas poruszanych krańcowymi emocjami. "Schall we dance" to cykl obrazów poświęconych ulotnej niespełnionej miłości, wyrażającej się w ruchu ciała i pełnym ekspresji geście. Taniec przedstawiony w tych obrazach oddaje emocje lęków i nadziei. Są to uchwycone w ruchu i zatrzymane w kadrze momenty uniesień. Artystka rozumie taniec jako psychologiczną grę pomiędzy kobietą i mężczyzną. Cykl "Pejzaż z Lanzarote" : powstał w czasie pobytu malarskiego w ramach prywatnego stypendium na Wyspach Kanaryjskich. Obrazy z tego cyklu są transformacją kolorów, form i elementów natury: wody, ognia, słońca, morza i wiatru. Najnowszym cyklem obrazów Marii Fuks są dzieła poświęcone radośći życia. Obrazy te prezentowała
artystka na wystawie "Powiew wiosny" - "Fr&uumlhlinshauch " w Neuendettelsau w kwietniu 2004 r.

Wszechstronnie utalentowana i wykształcona artystka zajmuje się nie tylko malarstwem ake również rzeźbą. Maria Fuks tworzy rzeźbę ceramiczną. Jej dzieła są wysublimowaną, klarowną formą postaci leżących, siedzących.

Maria Fuks przebywająca od 1984 r. za granicą jest aktywną działaczką na rzecz kultury polskiej. Współpracuje z Wieżą Krakowską w Norymberdze, gdzie organizuje wystawy dzieł młodych polskich twórców współczesnych jak również polskiej sztuki ludowej.
Podstawowym tematem malarstwa Marii Fuks jest człowiek. Ale człowiek nie pojmowany pojedynczo, z własnym, indywidualnym światem - raczej człowiek zanurzony w świat zewnętrzny, postrzegany jako element większej całości, zbiorowości, rządzącej się swoimi - innymi niż jednostki - prawami. Interesują ją przede wszystkim relacje pomiędzy poszczególnymi ludźmi. Ta fascynacja znajduje swoje odbicie w plastycznej formie jej malarskich kompozycji. W scenach zbiorowych z widoczną schematycznością traktuje twarze przedstawianych przez siebie postaci - twarze, na których zazwyczaj zapisuje się ludzka osobowość i indywidualność. Bohaterowie jej obrazów posługują się natomiast wyrafinowanym językiem ciała - stąd powtarzające się w jej kompozycjach motywy scen grupowych, tanecznych - te, w których może obserwować wzajemne relacje, gesty, pozy. Ich istotą jest ruchliwość, zmienność, ulotność i niedopowiedzenie - ale i nasycenie różnorodnymi emocjami. Takie też cechy nosi jej malarstwo. Posługuje się mocnymi barwami, które czasem nadają mocnymi akcentami rytmicznośći kompozycji, a czasem rozlewają się miękko walorami, tworząc mglistą, pełną niedopowiedzeń, tajemniczośći i zmysłowości atmosferę. Tę podkreśla dodatkowo dopełniającą sceny figuralne fantastyczną architekturą, współzatartą siatłem i mgłą, niedookreśloną przestrzenią. Kolorami wyraża emocje - zaróno przedstawianych osób, sytuacji, w jakich się znajdują - ale i swoje własne. Grupy postaci ludzkich tworzą splątaną arabeskę kształtów i gestów. Ich istotą jest ruch - podkreślony nieostrymi konturami - jakby złożonymi z wielu nakładających się na siebie rysunków. Rytm rąk, nóg, wysmukłych, stylizowanych manierycznie torsów, tworzy niezwykle dekoracyjną całość. Całość pełną niepokoju i ekspresji. Ekspresji, w sposobach wyrażaniu której ociera się o twórczość Henri Toulouse - Lautreca, Francisa Bacona, czy Witolda Wojtkiewicza - wielkich mistrzów malarstwa gwałtownych gestów, niepokoju i wzmożonych emocji.
Emocje - swoje i modela, niedpowodzenie, są też istotą jej wysmakowanych i delikatnych portretów. Artystka skupia się w nich nie na przestrzennej, rzeźbiarskiej formie twarzy, ale na jej powierzchni, wyłapując cienie zmęczenia, blaski uśmiechów, barwę spojrzeń - nie tyle charakter, osobowość, co ulotny nastrój chwili, tu i teraz, szczególny klimat bliskości z portretowaną osobą. Do dominującej cielistej plamy twarzy dobiera delikatne barwy stonowane srebrzystym światłem i wysmakowaną materią malarską. Postać zawsze umieszczona jest w dopełniającym ją wnętrzu, dookreślona przedmiotami, które jej towarzyszą. Niedopowiedziana forma odpowiada niedopowiedzianej treści - otwartej na interpretacje, na odczucia i emocje odbiorcy. Ta szczególna imiejętność "przyłapywania" rzeczywistości w jej kruchości, zmienności i ulotności przydaje się również tej wszechstronnej artystce w malowaniu martwych natur - zwłaszcza z motywami kwiatów. Doskonale uchwyca istotę ich krótkotrwałego piękna, przejrzystości płatków, giętkiego ruchu łodyg. I tu, jak i w innych swoich kompozycjach, wyraża także siebie, swoją wrażliwą na piękno, barwę i kolor artystyczną osobowość.

Wydaje mi się, że całość twórczości Marii Fuks opowiada malarskimi środkami wyrazu o nieustannej zmiennosći rzeczy, ludzi, relacji pomiędzy nimi. O możliwości dotykania tylko powierzchni rzeczy zmysłami i możliwości komunikowania się ze sobą za pomocą zmysłów - ale i wzajemnych odczuć, uczuć, przeżywania piękna świata i piękna sztuki.

To twórczość osoby głęboko wrażliwej - skierowana do równie wrażliwych odbiorców. /Stanisława Zacharko/