Małgorzata Swolkień
Pani Małgorzata Swolkień ukończyła Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W czasie studiów zapoznała się z tworzywem ceramicznym i materiał ten wybrała do utrwalania swych prac pozostając wierna rzeźbie. Duża dominanta koloru w postaci naturalnej gliny ceramicznej i glazury, jaką artystka stosuje w swych rzeźbach cieszy zarówno formą jak i malarskością. Człowiek wkomponowany w architekturę czy też odwrotnie człowiek i zwierze, motywy roślinne - kobieta i kwiaty, dają w efekcie bardzo ciekawe i zaskakujące pomysłami kompozycyjnymi prace o dużej liryce. Częste rozwiązania metaforyczne tematów dają dzieła wobec których nie można przejść obojętnie bez głębokiej zadumy nad pasją twórczą artystki. Wielowątkowość tematyczna prac świadczy o bogatej wyobraźni a skojarzenia bywają zaskakujące i trudno stwierdzić czy ceramika Małgorzaty Swolkień komponowana jest dla kwiatów czy kwiaty dla jej ceramicznych kobiet. Ceramiczne rzeźby jako miejsca do ekspozycji kwiatów czy owoców, świadczą o wyczuleniu artystki na aranżację wnętrza mieszkalnego czy też przestrzeni ogrodowej. W układach kompozycyjnych Małgorzaty Swolkień widać dążność od jednofigurowych w początkowej fazie twórczości do wielofiguralnych w miarę rozwoju artystycznego i tematycznego. Umiejętność przekazywania swoich przeżyć i wzruszeń rzeźbą ceramiczną dopowiedzianą kolorem glazury jest dla Małgorzaty Swolkień bardzo osobistą wypowiedzią artystyczną. Miękkie, czułe modelowanie pojedynczych postaci aż po grupowe kompozycje, przejścia od bliskości natury po zdecydowane cięcia brył tworzących w układzie zjawiska wieloczłonowe o dużej przestrzenności architektonicznej to droga twórczości, po której artystka dąży pewnie drążąc w ceramice swoje wizje. Małgorzata Swolkień w wystawach najchętniej prezentuje swoje rajskie ptaki, dzieci, kobiety, całe rodziny i donice. Do jednej z donic ceramicznych Małgorzaty Swolkień sadzę w ziemie ukorzeniony kwiat w uznaniu za jej ceramiczno-artystyczny świat. /prof. Bronisław Chromy - fragment recenzji /

Małgorzata Swolkień - siła, urok i zadziwienie
Ta wykształcona rzeźbiarka od razu rozstała się z akademickim pojmowaniem rzeźby. Swoje ceramiczne improwizacje w glinie szamotowej, gdzie grubość ścian i kształt powstają pod dotykiem jej wrażliwych palców, tworzyła zawsze jako indywidualne dzieło, dalekie od szkolnej maniery. W ceramice istotnym składnikiem jest kolor. Myśli się wtedy o polewie ceramicznej, mniej o kolorze czerepu glinianego, szamotowego. Otóż nasza artystka oparła się pokusie nakładania równej grubości glazury, na całej powierzchni czerepu, by osiągnąć jak czynią to inni, jednolitą powłokę szkliwa. To ona zastosowała cienkie przetarcia glazurą w niektórych miejscach, co podkreśla i ożywia formę rzeźby ceramicznej. Niejednokrotnie pozostają miejsca gdzie kolor wypalonej gliny przebija się swą naturalną brązowością lub spopielałym beżem. Przez to jej ceramiczne rzeźby są tak ciepłe, a w swojej strukturze naturalne. Na przestrzeni lat jej prawdziwie oryginalne dzieła pojawiają się w wielu galeriach Polski i Europy. Wszędzie są zauważane i podziwiane, a autorka jest znana i rozpoznawana swą oryginalnością, wzbudzając zainteresowanie ciągle nowymi pomysłami, zaskakującymi swą świeżością i dowcipem. Małgorzata Swolkień w znacznej części, swym dziełom, przypisuje pewną użyteczność: kobiety - wazony, ptaki - naczynia, akty - patery,... Cóż za różnorodność tematu, ujęć,... Zadziwiająca jest swoboda tej artystki w kształtowaniu formy, jednak rzeźbiarskiej. Zestawienie elementów, o sprzecznej w zasadzie wytycznej formalnej, zastanawia mimo to spójnością kompozycji. Urocze, a przecież poważne dzieła, ujmują nas nastrojem, który wnoszą w nasze otoczenie. Tytuły jakie im nadaje otwierają nastrój liryczny mimo, że jej piękne rzeźby są tak konkretne i stają się jednym z przedmiotów w naszym domu. Bogactwo form przestrzennych i łatwość ich tworzenia, skierowały naszą artystkę także ku formom płaskim. To sztuka innych środków. Dominuje rysunek wykonany pędzlem na płycie ceramicznej. Zdecydowane pociągnięcia i znowu swoboda ujęcia przedstawianych postaci. "On i ona" w klimacie zakochania i melancholii. Nasuwa mi się skojarzenie z obrazami Marca Chagalla, z ich liryzmem. Ale "maniera" malarska autorki jest jej własna, całkiem samodzielna... /Leszek Dutka - fragmenty recenzji/

Małgorzata Swolkień - Liryczne ceramiki
Ceramika była zawsze blisko rzeźby, a kolor wabił artystów by użyć go właśnie w tym materiale. Działo się tak od czasów, kiedy opanowano sztukę kształtowania i wypalania form ceramicznych. Małgorzata Swolkień studiując rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie miała możliwości wyboru technik rzeźbiarskich. Postanowiła skupić swoje zainteresowania na ceramice. Tam, bowiem widziała najpełniejsze możliwości swoich artystycznych kreacji. Jej ceramika posiada wszelkie cechy rzeźby, ale w mniejszym formacie. Aranżuje przestrzeń, a jasność kompozycji mówi o formie i treści przez formę. Ceramiki Małgorzaty Swolkień emanują radością życia, oraz sympatią do ludzi zwierząt. Stosując glazury do wypalania stara się je tonizować, szukać zestawień barwnych i to nie wymuszanych przez technologię, ale świadomie dobranych stosownych do danego zamysłu kompozycyjnego. Szczególnie interesujące jest łączenie przez Autorkę ceramiki z przyrodą ożywioną. Damy w kapeluszach ceramicznych noszą np. rosnące tam kwiaty lub w innym przypadku trawy stanowią włosy uśmiechniętych postaci dzieci. Chociaż ceramika ma swoje prawa i nie każdy zamiar udaje się twórcy zrealizować w pełni ,przygoda z glazurą, w której osiągnąć można interesujące rezultaty w zasadzie może być sterowana, a Małgorzata jest perfekcjonistką w tej dziedzinie.
Kompozycje Autorki stanowią zamknięty świat poetyki, bajki, które przykuwają wzrok, intrygują. Ze względu na syntezę formy można by szukać dalekich analogii w malarstwie Modilgianiego, Makowskiego czy Chagalla, świadczy to o otwarciu Autorki na świat sztuki współczesnej . Wie jak umiejętnie wybrać to co może być przydatne w Jej osobistych poszukiwaniach i odkryciach . Taki twórczy stosunek do sztuki tworzy swój język plastyczny. Twórczość Małgorzaty Swolkień jest twórczością kolorowej organizacji przestrzeni wokół człowieka i dla człowieka. Te ceramiczne rzeźby mogą pełnić różne funkcje, zarówno we wnętrzu mieszkania jak i na zewnątrz. Mogą komponować się z kwiatami ale także istnieć samodzielnie i działać poetyką czystej inspirującej formy.
Jest to twórczość oryginalna, a rzeźba ceramiczna, którą uprawia ma charakter unikatowy łączący różne światy i żywioły, zgodnie z temperamentem i energią życiową Autorki. /prof. Stanisław Batruch - recenzja/

Małgorzata Swolkień - ceramiczne obrazy i rzeźba ogrodowa
Obrazy ceramiczne Małgorzaty Swolkień o delikatnej i wyrafinowanej kolorystyce, mają nad obrazami olejnymi tę przewagę że można je podług własnych upodobań, gustów i możliwości na stałe wmontowywać w ścianę. Tym razem nie idzie jednak wyłącznie o wewnętrzne ściany naszych domów. Ciepłe i przyjazne człowiekowi prace krakowskiej artystki mogą z powodzeniem zdobić zewnętrzną ich stronę. Ktoś, kto domowe obejście potrafi traktować jako zwartą i niepowtarzalną przestrzeń estetyczną, kto nie jest w stanie zadowolić się standardowymi rozwiązaniami, a najbliższe mu otoczenie kształtuje podług własnych upodobań, pozostawiając w nim trwałe ślady własnej osobowości, stając się właścicielem obrazu czy płaskorzeźby Małgorzaty Swolkień, ma od razu duże możliwości zmiany tego otoczenia. Ceramiczne obrazy artystki z powodzeniem mogą być wmontowane w murowane ogrodzenie domu czy też w poszczególne jego części. Można ich ekspozycję wysunąć na plan pierwszy, ale można też dyskretnie otulić ją pnączami winorośli czy też innych roślin. Rzecz jasna obrazy o których piszę mogą także zdobić wnętrza naszych domów czy mieszkań. Małgorzata Swolkień prezentuje także rzeźby ogrodowe. Już w artystycznym założeniu pomyślane są one w taki sposób, aby mogły pełnić rozmaite funkcje. Tak więc można używać ich jako ozdobnych kwietników, a w pomieszczeniach jako donic, mogą też udawać ptasie gniazda, mogą nocą sączyć przyjazne nam światło, do którego zlatują się ćmy, mogą płonąć płomieniem świec... /Andrzej Warzecha - fragmenty recenzji/