Jest absolwentem wydziału grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, reżyserem i scenarzystą krótkich form filmowych (fabuła, dokument, teledysk, animacja). W 1996 roku współpracował z Wojtkiem Koronkiewiczem przy jego filmie Fikcyjne pulpety, który był parodią kultowego obrazu Quentina Tarantino Pulp Fiction. Rok później z Cezariuszem Andrejczukiem zrealizował Sceny z użycia, wyróżnione grand prix na festiwalu OFF Cinema Poznań 2001. Kolejne filmowe projekty artysty to Strzały, Czy mógłbym się u pani wykąpać albo przespać? oraz dokument o rodzinnej wycieczce do Lichenia Pojechałem z mamą na pielgrzymkę. Od sześciu lat Laksa zajmuje się także dokumentalną fotografią manipulowaną. Najbardziej znanymi przedsięwzięciami artysty są właśnie serie jego wielkoformatowych fotomontaży pieczołowicie wykonywanych za pomocą technologii cyfrowej. Pierwszy z nich Projekt miejski: Warszawa, powstawał w latach 2003- 2005 i jest surrealistyczną wizją miasta o skomplikowanym układzie splątanych ulic, stłoczonych wieżowców, wiaduktów i instalacji przemysłowych. Następnie, w roku 2006, dzięki zaproszeniu lipskiej galerii parismoskau twórca zrealizował cykl Rauchdelikt będący fotograficzną reinterpretacją obrazów znanego lipskiego artysty Neo Raucha. Dwa lata później w Poznaniu można było oglądać Memento Vulgari – pięć monumentalnych fotomontaży rozwieszonych w centrum miasta, przygotowanych przez Laksę i Ewę Łowży na podstawie obrazów znanych renesansowych malarzy: Tycjana, Botticellego, Giorgione, P. Bruegela i Ghirlandaia. Do prezentacji wykorzystano przestrzenie zarezerwowane do tej pory dla reklam przemieniając je w gigantyczną publiczną przestrzeń galeryjną. Również w 2008 roku Kobas Laksa zrealizował na wystawę Hotel Polonia do polskiego pawilonu na biennale w Wenecji (nagrodzonego tam Złotym Lwem) cykl fotomontaży The afterlife of buildings. Prace były wizualizacjami istniejących współcześnie polskich budynków, które w przyszłości miałyby rzekomo zmienić swoje funkcje. Dlatego wieżowiec Rondo 1 artysta przedstawił jako kolumbarium, bazylikę w Licheniu jako Aqua Park, a Bibliotekę Uniwersytecką w Centrum Handlowe. Sam Laksa określa swój styl mianem „contemporary dark”. Zderzając konwencje, mieszając skrajnie odlegle środki stylistyczne, takie jak farsa i subtelna poetyka, czy fikcja i dokument artysta modyfikuje obrazy rzeczywistości. Jego fotomontaże zawsze zaskakują, nadbudowując nowe znaczenia tam, gdzie wszystko wydaje się już ostatecznie zdefiniowane.